பொன்னாக்கும் வித்தை

நல்ல மதிப்பெண்கள் பெறத் தொடங்கினான். அவனுடைய தன்னம்பிக்கை அதிகரித்தது. அவனுடைய மாறுதலைக் கண்டு பார்கவி மிகவும் மகிழ்ந்தாள். இவ்வாறு ஓராண்டு சென்றது. ஒருநாள் திடீரென அதே சாமியார் சந்திரன் வீடு தேடி வந்தார். "மகனே! என்னை நினைவிருக்கிறதா? நீ கேட்ட வித்தையைக் கற்றுத்தர நான் வந்துஉள்ளேன்!" என்றார்.

 

"சாமி! மன்னிக்க வேண்டும்! எனக்கு இப்போது அந்த வித்தையைக் கற்றுக் கொள்வதில் ஆர்வமில்லை!" என்று சந்திரன் கூறியதும், சாமியார் ஆச்சரியப்பட்டார். "என்னப்பா? ஏன் இந்த திடீர் மாறுதல்?" என்று கேட்டார்.

 

"இப்போது எனக்கு அதில் ஆசை போய் விட்டது! என்று நான் படிப்பில் அக்கறை காட்ட ஆரம்பித்தேனோ, அன்றுமுதல் இதில் ஆர்வம் குன்றிவிட்டது!" என்றான். அவன் கேட்டதைக் கேட்டுப் புன்னகைத்த சாமியார், "மகனே! இந்த பதிலைத்தான் நான் உன்னிடம்இருந்து எதிர்பார்த்தேன். கல்விதான் உண்மையான செல்வம் என்பதை நீ இப்போது புரிந்து கொண்டு விட்டாய். உன்னுடைய தன்னம்பிக்கையும், அறிவும் வளர வளர செல்வத்தைப் பற்றி நீ கொண்டிருந்த தவறான கருத்துகள் உன்னிடமிருந்து விலகி விட்டன. உழைத்து சம்பாதிக்கும் செல்வம்தான் நிலைக்கும். குறுக்கு வழியில் வரும் செல்வம் வந்தது போலவே மறைந்து விடும். இதுதான் எனக்குத் தெரிந்த தொட்டதெல்லாம் பொன்னாக்கும் வித்தை!" என்றார்.

 

தொடர்ந்து, "நான் உன் தந்தையின் நண்பன் நாராயணன். உன்னை மாற்றுவதற்காக சாமியார் வேடம் போட்டு நடித்தேன்!" என்று கூறியவாறே, தன் போலி தாடியைக் களைத்தார்.

 

அவரை சந்திரன் வியப்புடன் நோக்கியபோது, அங்கு வந்த பார்கவி தன்னுடைய கணவரின் நண்பரை வரவேற்று தன் மனமார்ந்த நன்றியைத் தெரிவித்தாள். சந்திரனும் அவருக்குத் தன் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொண்டான்.